Het verhaal van Vik
Geboren met transpositie van de grote vaten.
Tijdens een pretecho kregen we het geslacht van ons eerste kindje te horen: een jongen! Of we een voorkeur hadden? Nee hoor, als het maar gezond zou zijn. Maar dat was hij dus niet. Tijdens de twintigwekenecho kregen we te horen dat er iets niet goed was met de aanleg van het hartje. Na een slapeloze nacht hoorden we in het ziekenhuis voor het eerst over transpositie van de grote vaten. Gek genoeg voelden we toen vooral opluchting, terwijl het toch een ernstige en zeldzame hartafwijking is. Maar waar we eerst niet wisten of hij wel levensvatbaar zou zijn, was er toen weer hoop.
Vanaf dat moment reden we regelmatig voor controles naar het Radboud UMC. Tijdens een van deze ritjes namen we ook een besluit over de naam: Vik. Natuurlijk omdat we het een leuke naam vonden, maar ook omdat de betekenis, ‘overwinnaar’, ons hoop gaf. Het is een naam die naar ons idee goed zou passen bij een sterk mannetje.
De laatste controles tijdens de zwangerschap vonden plaats in het Erasmus MC, waar ik zou worden ingeleid en waar Vik geopereerd zou worden aan zijn hartje.
De eerste dagen
Op 1 september 2022 werd Vik na een lange dag uiteindelijk via een keizersnede geboren. Heel even kon ik hem aanraken in de couveuse en daarna ging hij met papa mee naar de IC. Toen ik weer een beetje kon wiebelen met mijn tenen mocht ik daar ook naartoe en kon ik zijn handje vasthouden terwijl de cardioloog een echo maakte.
De eerste dagen van Vik’s leven vlogen voorbij. Vik werd goed gemonitord en als kersverse ouders mochten we hier en daar helpen met de verzorging. Ook opa’s en oma’s mogen de kleine man komen bewonderen, maar dat was natuurlijk op de IC én met de geldende coronamaatregelen heel anders dan we hadden gehoopt. Toch zaten we die eerste dagen best een beetje op een roze wolk.
Toen Vik drie dagen oud was werd de Rashkind procedure uitgevoerd omdat de zuurstofsaturatie te veel schommelde. Deze ingreep werd ‘gewoon’ op de IC gedaan, maar wel onder narcose. Ondanks de positieve woorden van de cardioloog vonden wij het best spannend. Gelukkig ging alles goed en werd de saturatie meteen stukken beter. Het neusbrilletje voor wat extra zuurstof was daarom niet meer nodig.
De langste dag
Na deze ingreep begonnen we ons voor te bereiden op de grote operatie. We wisten natuurlijk al wat die operatie inhield, maar dat verhaal nóg een keer horen toen Vik er eenmaal was kwam wel even binnen.
Op 7 september werd Vik om 8:00 uur naar de operatiekamer gebracht. Toen begon het lange wachten. In de middag begonnen we ons steeds meer zorgen te maken. Elke minuut zagen we voorbijkomen. Het verlossende telefoontje kwam om 16:40 uur. Ik durfde niet op te nemen, bang voor het aller slechtste nieuws. Daarom nam papa de telefoon aan: Alles was goed gegaan! Weer konden we het niet droog houden, maar toen van opluchting.
Het herstel
Na de operatie deed Vik het hartstikke goed. Toch was het moeilijk om hem zo te zien liggen als een mini-michelinmannetje met een flink litteken op zijn borst, twee drains die uitkwamen in een pot, een katheter om te plassen en nóg veel meer slangetjes. Het was voor de lieve dames op de IC een hoop op en neer rennen naar zijn bedje.
Op 10 september, papa’s verjaardag, kregen we het mooiste cadeau: het zou Viks laatste nacht worden op de IC. Na een paar dagen in het kinderthoraxcentrum in Rotterdam kwam er een plekje vrij in Nijmegen.
De laatste dagen in het ziekenhuis stonden in het teken van afbouwen: eerst ging de zuurstof eraf en daarna was de sonde aan de beurt. Het was best vermoeiend voor Vik, maar hij deed het toch maar mooi wel! Op 17 september kregen we van de cardioloog het nieuws waar we stiekem al op hadden gehoopt: we mochten naar huis. We hadden van tevoren niet durven dromen dat we al zo snel met zijn drietjes naar huis konden gaan.
Veni, vidi, Vikkie
In zijn eerste dagen heeft Vik heel veel meegemaakt. Tien dagen op intensive care, zeven dagen op medium care, een ritje in de ambulance, een hartkatheterisatie, een openhartoperatie en ontelbaar veel infuusjes, hielprikjes en plakkers aan zijn lijfje. En hij heeft het allemaal doorstaan: veni, vidi, Vikkie! Zonder dat litteken op zijn borst zou je nooit vermoeden dat dit vrolijke ventje zo’n moeilijke start heeft gehad. Hoe dankbaar we zijn dat we in een tijd leven dat dit allemaal mogelijk is, valt niet te beschreven.
Help je mee?
In Nederland zijn er 25.000 kinderen met een hartafwijking. Elke 48 uur overlijdt één van hen. Een hartafwijking is daarmee doodsoorzaak nummer 1 onder kinderen. Dat moet en kan anders! Onderzoek is dé oplossing en jouw donatie maakt dat mogelijk.
Word nu vaste donateur van Stichting Hartekind. Denk met je hart, geef met je hart!
Geschreven door Sanne, mama van Vik.
