Het verhaal van Jip
Mijn zwangerschap van Jip verliep heel goed. Alle controles waren perfect en ik zat op een blauwe wolk. Ook de bevalling ging fantastisch en ik stond te trappelen toen we naar huis mochten. Maar vanaf dat moment kantelde het. Jips gewicht bleef de eerste weken achter en hij huilde steeds meer. En hoewel Jip een alerte baby was, werd ik toch bang dat we iets over het hoofd zagen. Mijn gevoel werd kort daarna bevestigd…
Met spoed opgenomen
Toen Jip zeven weken oud was gingen we een paar dagen naar Drenthe. Daar kreeg hij het steeds moeilijker, hij dronk steeds minder en begon zelfs af te vallen. Paniek! We belandden in het ziekenhuis, waar Jip een sonde kreeg. Hij kwam aan en was weer vrolijk. Toch was ons vertrouwen verdwenen. We vroegen om overplaatsing naar een ziekenhuis dichterbij huis. Eenmaal daar ging het heel snel. De verdenking lag direct op een hartafwijking en een hartecho bevestigde dit: Jip had een groot Ventrikel Septum Defect (VSD) van ongeveer zes millimeter.
Met de dag zwakker
De diagnose kwam keihard aan. Mijn hele lijf trilde en ik gaf Jip een kus. Met tranen in mijn ogen zei ik: “Nu kunnen we je helpen. Je hoeft niet meer te vechten”. Jip werd gelijk op de operatielijst geplaatst en naar de IC gebracht voor beademing. Omdat hij óók nog een longontsteking kreeg, werd de operatie in eerste instantie uitgesteld. Hij werd met de dag zwakker, het was zenuwslopend. Na elf dagen werd besloten dat de operatie hoe dan ook moest plaatsvinden.
Aanhoudend gevecht
Ik vond het heel moeilijk om Jip achter te laten op de OK. Wat een opluchting toen we uren later hoorden dat de operatie goed was gegaan. Het herstel ging echter heel moeizaam. De eerste jaren van zijn leven stonden in het teken van ziekenhuisopnames en bezoekjes aan de Spoedeisende Hulp. Hij werd vaak heel benauwd en had dan meerdere dagen ademondersteuning nodig. Het bleef zoeken naar de oorzaak.
Een tweede hartafwijking
Toen Jip twee jaar oud was vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Zijn hartje was inmiddels ‘bijgekomen’ van de VSD, maar tijdens een periodieke controle viel het ineens op dat zijn rechterharthelft vergroot was. De kindercardioloog dacht aan een afwijking bij de aanleg van de longaderen (PAPVC). Een CT-scan bevestigde het vermoeden: Jip had nog een operatie nodig. Ook de tweede operatie verliep succesvol. De herstelperiode was zwaar omdat Jip weer een infectie had opgelopen, maar toch mochten we binnen een week naar huis.
Vanaf nu wordt het beter
Tot twee keer toe is bij Jip een hartafwijking over het hoofd gezien. Tegelijkertijd voelde de tweede diagnose als een opluchting; nu wisten we waarom het ieder griepseizoen een gevecht was. Dat kon alleen maar beter worden. Toch was het moeilijk om te accepteren dat Jip nog een keer geopereerd moest worden. Ik had alle vertrouwen in de artsen, maar het moment dat je je kind achter moet laten op OK went nooit. Ik krijg nog elke keer tranen in mijn ogen als ik daaraan denk.
Vol vertrouwen
Jip heeft een moeilijke start gehad. Twee jaar lang heeft hij moeten vechten voor zijn gezondheid en geluk. Mijn zoon is oprecht mijn superheld, hij heeft laten zien dat hij echte superkrachten bezit. Inmiddels heeft Jip meerdere operaties gehad en zijn hart wordt nog steeds gemonitord. De tijd zal leren of er nog meer ingrepen nodig zijn, maar voor nu gaat het goed. We gaan de toekomst met veel vertrouwen tegemoet.
Help je mee?
In Nederland zijn er 25.000 kinderen met een hartafwijking. Elke 48 uur overlijdt één van hen. Een hartafwijking is daarmee doodsoorzaak nummer 1 onder kinderen. Dat moet en kan anders! Onderzoek is dé oplossing en jouw donatie maakt dat mogelijk.
Word nu vaste donateur van Stichting Hartekind. Denk met je hart, geef met je hart!
Geschreven door Tina, moeder van Jip
