Het verhaal van Féline
Toen ik 34 weken zwanger was, stond onze wereld plotseling op zijn kop. Daarvoor was er niks aan de hand, maar ineens voelde ik me niet lekker. Ik bleef maar overgeven en mijn man schakelde de verloskundige in. Bij de standaardcontrole bleek dat ik nog geen ontsluiting had, maar we wisten allemaal genoeg toen de verloskundige de doptone op mijn buik zette. De hartslag van de baby was zó hoog dat het op bepaalde momenten niet eens meer te meten was.
Helemaal mis
Met gillende sirenes werd ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden, waar de operatiekamer al was stilgelegd om onze baby te redden. Wat een paniek en schrik! Helaas bleek er geen expertise in huis te zijn op het gebied van ernstige foetale tachycardieën (zeer hoge hartslag, red.). Opnieuw werd ik verplaatst, maar dit keer naar het academische kinderziekenhuis. Daar kon ik starten met medicatie zodat de baby zo lang mogelijk in de buik kon blijven zitten.
De laatste weken van de zwangerschap
Vanaf toen werd er twee keer per dag een hartfilmpje en een echo gemaakt. Na een week was de hartslag van de baby gestabiliseerd, maar het was heel onzeker of dit zo zou blijven. Ik mocht naar huis, naar onze andere dochter, met de uitdrukkelijke instructie dat we onmiddellijk 112 moesten bellen als ik minder leven voelde. Zo begon een ongelooflijk zware laatste periode van de zwangerschap.
Zoveel onzekerheid
Niemand wist hoe en of onze baby de bevalling zou doorstaan en wat de oorzaak van de hartritmestoornissen was. Bovendien was het onduidelijk of na de geboorte alsnog zou blijken dat ze een hartafwijking had. Het enige waar we op voorbereid waren, was dat de baby na de bevalling direct aan de hartbewaking zou moeten.
Een razendsnelle bevalling
Ik werd ingeleid en op 28 juni 2017 kwam onze Féline razendsnel ter wereld. Eenmaal op de afdeling neonatologie werd ze inderdaad aan de hartbewaking gelegd. Daar bleek al snel dat er iets niet goed was. Zij kreeg ‘incidenten’; ademstops waarbij ze blauw en slap werd. De eerste dag gebeurde dit drie keer, op de derde dag ieder uur… De artsen stonden voor een raadsel. Haar hart leek in orde, maar ze stopte steeds met ademen.
Een nachtelijk telefoontje
Na vier dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, maar Féline moest blijven. Diezelfde nacht werden we door de kinderarts gebeld omdat het erg slecht ging met Féline. Zij vroeg onze toestemming om zaken te gaan uitsluiten. Féline werd aan de monitor gelegd om haar hersenactiviteit te meten. Ook werd gestart met medicatie en het indikken van haar voeding omdat er gedacht werd aan een zeer ernstige atypische verborgen reflux.
Een onzeker jaar
Na een week was de situatie zo sterk verbeterd dat we haar mee naar huis mochten nemen. Voor haar hartritmestoornissen bleven we onder controle bij een kinderarts in ons eigen ziekenhuis. Tijdens iedere controle werd nog steeds een hartruis geconstateerd. Ook al leek Féline zich goed te ontwikkelen, het eerste jaar was daardoor nog altijd ontzettend onzeker en heftig.
Het best denkbare nieuws
Vlak voor haar eerste verjaardag kregen we fantastisch nieuws: Féline heeft geen hartafwijking en ontwikkelt zich geweldig. Ze is 100% gezond. Wat een ongelooflijke opluchting! We hebben toen iedereen gevraagd om haar niet te overladen met verjaardagscadeaus maar in plaats daarvan een donatie te doen aan de Stichting Hartekind. Ons kind is dan wel hartekind-af, maar onze gedachten en ons medeleven gaan uit naar alle ouders van hartekinderen. Het soms bijna ondraaglijke verdriet dat we hebben gezien in het ziekenhuis zal ons voor altijd bijblijven.
Geschreven door Nienke, moeder van Féline
Help je mee?
In Nederland zijn er 25.000 kinderen met een hartafwijking. Elke 48 uur overlijdt één van hen. Een hartafwijking is daarmee doodsoorzaak nummer 1 onder kinderen. Dat moet en kan anders! Onderzoek is dé oplossing en jouw donatie maakt dat mogelijk.
Word nu vaste donateur van Stichting Hartekind. Denk met je hart, geef met je hart!
Geschreven door Nienke, moeder van Féline
